Χόρχε | Σωτήρης Παστάκας

Κοιτάζω τον γάτο μου

στα μάτια,

όταν θέλω να κοιτάξω

κατάματα το σκοτάδι,

όταν βλέπω το χαμηλό ποτήρι

ν’ απομένει δίχως ουίσκι.

Κοιτάζω τον γάτο μου

στα μάτια,

όταν τελειώνει το μολύβι,

τα πυρομαχικά,

τα λόγια μου,

τα χέρια που είχα

κάποτε εκπαιδεύσει

να κλέβουν απαρατήρητα

τις καρδιές των γυναικών,

χέρια λωποδύτη,

χέρια απατεώνα,

χέρια που έκλεβαν την αγάπη

και δεν τα καταλάβαινε κανένας,

σε κόσμο, σε πλατείες

κατάφωτες, και σ’ έρημους

δρόμους τα χέρια μου.

Αν δεν εύρισκαν λεία

το αριστερό μου χέρι

ήταν ικανό να κλέψει

το δακτυλίδι μου

από τον δεξιό παράμεσο,

το ακριβό μου rolex από τον

αριστερό καρπό

το δεξί μου χέρι,

έτσι σε διαρκή εξάσκηση

να μη χάνουν το ρυθμό

και τα δυο μαζί

να βυθίζονται στο μυαλό μου

και να μου κλέβουν τις σκέψεις,

τα όνειρα,

τις υποσχέσεις,

τα χθεσινά αναφιλητά,

λέξεις από τα τραγούδια μου,

μεμονωμένες λέξεις-

όταν τραγουδούσα την αγάπη,

τα μαλλιά και τα μάτια της,

τις στροφές και τις ρίμες.

Κοιτάζω στα μάτια τον γάτο μου,

χρόνος συμπυκνωμένος,

όταν έχω χάσει το χρόνο μου

τη χρονιά που μόλις διανύουμε

αν κι είναι στις απαρχές της,

το ήμισυ του μηνός Απριλίου

του σωτηρίου έτους 2007,

ο γάτος μου δεν το γνωρίζει.

Χρόνος αδάμαστος

χρόνος διαρκής

τα μάτια του,

κι έπειτα από το χρόνο

θα με κοιτάνε πάντα.

Κοιτάζω στα μάτια του

τον γάτο μου

τη χαμένη μου αιωνιότητα,

τις ώρες,

τις μέρες,

τα χρόνια,

χωρίς να επιθυμώ

να πάρω πίσω

ό,τι αγάπησα

κι ό,τι έχασα

δεν μπορώ να τα βρω στα μάτια του.

Κοιτάζω τον γάτο μου

κατάματα

να αντικρύσω το βλέμμα

που θα με εκμηδενίσει,

το χρόνο που θα στερέψει,

τον προσωπικό μου χρόνο

τον αστείρευτο επιθυμιών

που δεν έχω ακόμη γνωρίσει,

κοιτάζω στα μάτια

τον γάτο μου,

για να δω τον χρόνο

που θα συνεχίσει να κυλά

και μετά από μένα,

αυτή την ασήμαντη μονάδα

της οικουμένης,

το αφόρητο ονοματεπώνυμο,

τα χιλιοφορεμένα ενδύματα

του εγώ, του θέλω και του τώρα,

τον πληθωρικό παρουσιαστικό μου

σε διαφορετικά γεωγραφικά σημεία

την σωματική επιβάρυνση

που επέφεραν στον αρκτικό κύκλο

οι σινιέ μου γαλότσες,

το πρόσθετο βάρος

που κουβάλησα πάνω από τον Ατλαντικό

στην υπερπόντια πτήση μου,

δυο-τρία βιβλία

δυο-τρεις φιάλες double malt-

αλλά όχι το γάτο μου

μες στο κλουβί του.

Νοσταλγώ το βλέμμα του,

εννιά χιλιάδες χιλιόμετρα

μακριά από το γάτο μου

δεν μου φτάνει να δω τον κόσμο

αν δεν βλέπω τα μάτια του.

Κοιτάζω μέσα στα μάτια

τον γάτο μου

και βλέπω τον κόσμο.

*

Εκδόσεις Μελάνι 2008