Friday, April 8, 2011

Χόρχε | Σωτήρης Παστάκας

Κοιτάζω τον γάτο μου
στα μάτια,
όταν θέλω να κοιτάξω
κατάματα το σκοτάδι,
όταν βλέπω το χαμηλό ποτήρι
ν’ απομένει δίχως ουίσκι.
Κοιτάζω τον γάτο μου
στα μάτια,
όταν τελειώνει το μολύβι,
τα πυρομαχικά,
τα λόγια μου,
τα χέρια που είχα
κάποτε εκπαιδεύσει
να κλέβουν απαρατήρητα
τις καρδιές των γυναικών,
χέρια λωποδύτη,
χέρια απατεώνα,
χέρια που έκλεβαν την αγάπη
και δεν τα καταλάβαινε κανένας,
σε κόσμο, σε πλατείες
κατάφωτες, και σ’ έρημους
δρόμους τα χέρια μου.
Αν δεν εύρισκαν λεία
το αριστερό μου χέρι
ήταν ικανό να κλέψει
το δακτυλίδι μου
από τον δεξιό παράμεσο,
το ακριβό μου rolex από τον
αριστερό καρπό
το δεξί μου χέρι,
έτσι σε διαρκή εξάσκηση
να μη χάνουν το ρυθμό
και τα δυο μαζί
να βυθίζονται στο μυαλό μου
και να μου κλέβουν τις σκέψεις,
τα όνειρα,
τις υποσχέσεις,
τα χθεσινά αναφιλητά,
λέξεις από τα τραγούδια μου,
μεμονωμένες λέξεις-
όταν τραγουδούσα την αγάπη,
τα μαλλιά και τα μάτια της,
τις στροφές και τις ρίμες.
Κοιτάζω στα μάτια τον γάτο μου,
χρόνος συμπυκνωμένος,
όταν έχω χάσει το χρόνο μου
τη χρονιά που μόλις διανύουμε
αν κι είναι στις απαρχές της,
το ήμισυ του μηνός Απριλίου
του σωτηρίου έτους 2007,
ο γάτος μου δεν το γνωρίζει.
Χρόνος αδάμαστος
χρόνος διαρκής
τα μάτια του,
κι έπειτα από το χρόνο
θα με κοιτάνε πάντα.
Κοιτάζω στα μάτια του
τον γάτο μου
τη χαμένη μου αιωνιότητα,
τις ώρες,
τις μέρες,
τα χρόνια,
χωρίς να επιθυμώ
να πάρω πίσω
ό,τι αγάπησα
κι ό,τι έχασα
δεν μπορώ να τα βρω στα μάτια του.
Κοιτάζω τον γάτο μου
κατάματα
να αντικρύσω το βλέμμα
που θα με εκμηδενίσει,
το χρόνο που θα στερέψει,
τον προσωπικό μου χρόνο
τον αστείρευτο επιθυμιών
που δεν έχω ακόμη γνωρίσει,
κοιτάζω στα μάτια
τον γάτο μου,
για να δω τον χρόνο
που θα συνεχίσει να κυλά
και μετά από μένα,
αυτή την ασήμαντη μονάδα
της οικουμένης,
το αφόρητο ονοματεπώνυμο,
τα χιλιοφορεμένα ενδύματα
του εγώ, του θέλω και του τώρα,
τον πληθωρικό παρουσιαστικό μου
σε διαφορετικά γεωγραφικά σημεία
την σωματική επιβάρυνση
που επέφεραν στον αρκτικό κύκλο
οι σινιέ μου γαλότσες,
το πρόσθετο βάρος
που κουβάλησα πάνω από τον Ατλαντικό
στην υπερπόντια πτήση μου,
δυο-τρία βιβλία
δυο-τρεις φιάλες double malt-
αλλά όχι το γάτο μου
μες στο κλουβί του.
Νοσταλγώ το βλέμμα του,
εννιά χιλιάδες χιλιόμετρα
μακριά από το γάτο μου
δεν μου φτάνει να δω τον κόσμο
αν δεν βλέπω τα μάτια του.
Κοιτάζω μέσα στα μάτια
τον γάτο μου
και βλέπω τον κόσμο.
*
Εκδόσεις Μελάνι 2008

Zecchino d'oro - Volevo un gatto nero - 1969

John Keats | To Mrs Reynolds’ Cat


Cat! who hast pass’d thy grand climacteric,

How many mice and rats hast in thy days

Destroy’d? — How many tit bits stolen? Gaze

With those bright languid segments green, and prick

Those velvet ears — but pr’ythee do not stick

Thy latent talons in me — and upraise

Thy gentle mew — and tell me all thy frays

Of fish and mice, and rats and tender chick.


Nay, look not down, nor lick thy dainty wrists –

For all the wheezy asthma, — and for all

Thy tail’s tip is nick’d off — and though the fists

Of many a maid have given thee many a maul,

Still is that fur as soft as when the lists

In youth thou enter’dst on glass-bottled wall.