Ο Αλκιβιάδης ήτανε κτηνίατρος. Παράξενο, γιατί δεν αγαπούσε τα ζώα. Δεν τα χάιδευε ποτέ. Τους δικούς μου σκύλους, δεν τους είχε χαϊδέψει ούτε μια φορά.
Αλλά όταν τους έκανε εγχείρηση, τους φερότανε με απόλυτη τρυφερότητα. Ηταν εκπληκτικός χειρούργος. Κι εκεί, στο ιατρείο του, έβλεπα μια μεγάλη αγάπη στα μάτια του, όταν ένα ζώο ξυπνούσε μετά τη νάρκωση, και είχε γλυτώσει το θάνατο.
Ετσι πάντα με κοιτούσε κι εμένα, μόλις είχαμε κάνει έρωτα.
Κι εμένα, όπως τα ζώα, δεν με άγγιζε ποτέ όταν δεν ήμασταν στο κρεβάτι. Είχα συνδέσει, με μεγάλη τρυφερότητα, το κρεβάτι μας με το τραπέζι του χειρουργείου.
Τον Αλκιβιάδη, δεν τον κατάλαβα ποτέ, μέχρι το τέλος. Ούτε το τέλος κατάλαβα. Αλλά τον λάτρευα. Εμοιαζα με το σκυλί που το πάνε επίσκεψη στον κτηνίατρο, και που λατρεύει και φοβάται συγχρόνως τον γιατρό του.
Τώρα, κοιτώντας πίσω, βλέπω πως η αγάπη μου για τον Αλκιβιάδη, στην αρχή, έμοιαζε πολύ με την αγάπη ενός φοβισμένου ζώου που περιμένει στον προθάλαμο του κτηνίατρου.
Ο Αλκιβιάδης έκανε στο ιατρείο του μια επιτυχημένη επέμβαση στον γάτο του τον Καίσαρα. Για να μην του ξύνει ο γάτος του τις πολυθρόνες του ξερίζωσε όλα του τα νύχια. Σαν κι εμένα, ο Καίσαρας ήταν ευτυχισμένος, γιατί αγαπούσε τον Αλκιβιάδη. Το μόνο που με τρόμαζε, ήταν: Αν τόσκαγε ποτέ ο γάτος απ' το σπίτι, με τί νύχια θα μπορούσε να αμυνθεί στο δρόμο, αν συναντούσε άλλο γάτο; Αφησα τα δικά μου νύχια να μεγαλώσουν.
No comments:
Post a Comment