Πιερ Πάολο Παζολίνι | Κοπιάζω ολημερίς

Κοπιάζω ολημερίς σαν το καλογεράκι
Τη νύχτα μπουρδελότσαρκες σαν γάτος
Αλανιάρης…Παπά μου αν ανταμώσουμε,
Άγιο να με κράξεις. Είμαι μαλθακός
Μπροστά στο ψεύδος και την απάτη.
Μέσα από το φακό της μηχανής
Κοιτάζω τους δήμιους να παρελαύνουν.
Με κατακρεουργούν κι εγώ παρατηρώ
Τον εαυτό μου με ψυχραιμία παθολογοανατόμου.
Φαίνομαι γεμάτος θυμό και μίσος,
Κι έπειτα στρώνομαι και γράφω
Περίτεχνα ερωτικά στιχάκια. Καταγράφω
Την πονηριά σαν φυσικό φαινόμενο,
Λες και προσωπικώς εμένα δεν με αφορά.
Λυπάμαι τους νεαρούς φασίστες,
Και στους γέρους, τους οποίους θεωρώ
Μια μορφή επάρατης νόσου, αντιτάσσω
Μόνο τη βία της λογικής. Περαστικός
Σαν το πουλάκι που πετώντας όλα τα
Καταγράφει κι έπειτα τα κουβαλάει
Μαζί του στην πτήση του
Και στη συνείδησή του, στον ουρανό
Που τίποτα δεν μας το συγχωράει.

Μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας

Περισσότερα στη σελίδα του Ποιείν