Σωτήριος Παστάκας

Εκείνη τη νύχτα

που ξαφνικά οι νεκροί

αποφάσισαν να κάνουν τους νεκρούς,

οι πίνακες τους πίνακες

κρεμασμένους στους τοίχους,

τα βιβλία συμφώνησαν

να πάρουν τη θέση τους

το ένα δίπλα στο άλλο στη βιβλιοθήκη,

τ’ άστρα να διανύσουν

την προκαθορισμένη τους τροχιά,

οι πολυκατοικίες ν’ ανάψουν όλες μαζί

τα φώτα τους στις μικρές κουζίνες

και τα μεγάλα σαλόνια

ακριβώς την ίδια ώρα

και τ’ αυτοκίνητα ν’ ανοίξουν

εις τη διαπασών τα στερεοφωνικά τους,



ο γάτος μου αποφάσισε

για μια φορά κι αυτός

να κάνει μόνο το γάτο

και να χαθεί από τα μάτια μου

εκείνη τη νύχτα.