Νίκος Δήμου | Οι Γάτοι των Βιβλίων

Οι γάτοι του La Fontaine: μοχθηροί, φαύλοι, υποκριτές,
όμοιοι αυλικό πορνογράφο,
που γύρισε θρησκόληπτος, με τρίχινο σάκο.

Οι γάτοι του Eliot: κατασκευές.
Οξφορδιανό χιούμορ,
κούφιοι ρυθμοί, μηχανικές ρίμες...
Γάτοι; μη-γάτοι; "σκέψεις στεγνού μυαλού
σε στεγνές ώρες".

Οι πιο ζωντανές γάτες: της Colette. Οι πιο θηλυκές,
του Baudelaire. Δίπλα στις αιλουροειδείς του γυναίκες,
οι μαγνητικές του γάτες. Οι πιο μουσικές: του Verlaine
κι η νεραϊδοπαρμένη Minnaloushe του Yeats.

Οι γάτες της Νέμεσης: Hoffman και Poe.

Μα η πιο πραγματική γάτα, είναι η ανυπόστατη,
η μεταφυσική γάτα του Cheshire,
άπειρα επιμερισμένη σε φέτες ύπαρξης.
Χιούμορ γνήσια γατικό. Άψογη
γεωμετρική σκέψη του Carroll.

Εμείς έχουμε τη Σεμίρα του Ροΐδη. Την Τούτη
και τον Ραμαζάν του Σεφέρη.
Και τις γάτες του Αϊ-Νικόλα,
με το φαρμάκι της Ρωμιοσύνης.